מיינע געדאנקען

די פארגאנגענע וואך שבת בין איך געזעצן אין א קליין בית המדרש'ל ביי שלש סעודות, מיטהאלטנדיג אן אינטרעסאנטן ספעקטאל: אינמיטן טיש איז געווען א טעלער, און אינעם טעלער איז געווען א סלייס געמאלענע פיש. קודם איז אלעס צוגעגאנגען ווי געהעריג, איינער האט גענומען א שטיקל פיש, א צווייטער האט גענומען נאך א שטיקל, און אזוי איז די פיש געווארן אלס קלענער און קלענער.

אבער דאן האבן זיך אנגעפאנגען די פראבלעמען, "סאמטינג 'פישי' איז גאואינג אן" ווי מ'זאגט אויף ענגליש.

אינעם טעלער איז שוי ן בלויז געווען א פערטל פונעם סלייס, און יעדער האט מורא געהאט פונעם פיש. ד.ה. אזוי: איינער איז צוגעקומען, און אראפגעציפט בערך א צוויי-דריטל פונעם שטיקל, און געגאנגען ווייטער. דאן איז געקומען נאך איינער, און אראפגעציפט א האלבע פון וואס ס'איז געבליבן, וילך משם. און דאן איז געקומען נאך איינער און נאך איינער. יעדער האט אראפגענומען דעם אפיקומן - דעם גרעסערן העלפט - פונעם שטיקל וואס ס'איז געבליבן, און איבערגעלאזט דאס איבריגע אינעם טעלער. הפנים, יעדער האט זיך געשעמט צו נעמען דעם גאנצן שטיקל, ווייל מ'וויל דאך נישט זיין קיין חי"ת זי"ן רי"ש, און דערפאר האט מען נאר גענומען דעם רוב און נישט די גאנצע.

געענדיגט האט זיך עס, אז אינעם טעלער איז געבליבן בלויז א פיצינקע שטיקעלע פיש, וואס קיינער האט נישט געוואלט אויסלייזן פונעם טעלער, כדי נישט צו זיין דער וואס האט אויסגעליידיגט דעם טעלער. אויף אסאך פנימ'ער האט מען געזען אז זיי וואלטן געוואלט נעמען און עסן דאס שטיקל פיש - נישט ווייל זיי זענען הונגעריג, נאר פשוט אזוי - אבער זיי האבן דאס נישט געטאן מחמת אימתא דציבורא.

מ'האלט שוין ביי א-ל מסתתר, מ'זאגט שוין שיר המעלות, און קיינער האט נאכנישט צוגערירט צום לעצטן שטיקל פיש. מ'האט שוין אנגעפאנגען צו בענטשן, ס'איז שוין פארפאלן, קיינער וועט שוין דעם שטיקל פיש נישט עסן היינט.

האב איך גענומען דעם טעלער צו מיר און אנגעהויבן צו רעדן צום פיש: טייערער פישעלע, איך האף אז דו ביזט נישט ברוגז אויף די מענטשן, זיי האבן בלויז געוואלט זיין גוט-הארציגע און איבערלאזן עפעס פאר יענעם. נאטינג פערסאנעל, זיי האבן זיך נאר נישט געקענט ערלויבן אויסצוליידיגן דעם טעלער... איך האף אז מיין עלטער זיידע'ס נשמה איז נישט מגולגל אין דיר, טאמער יא זיידעניו, וועסטו מיר מוזן מוחל זיין, איך האב נישט געקענט זיין דער שלעכטער און אויפעסן דאס לעצטע שטיקל.

דער פיש איז - ווייזט אויס - נישט געווען קיין סקווערער אפשטאמיגער. ער האט מיר גארנישט געענטפערט...

האטס מיר און זייטס מיר.

שאלה: ווער מאכט די מערסטע געלט פון די חמץ וואס מ'פארקויפט ערב פסח?

תשובה: דער דיין.

ווער ס'האט גוט געענטפערט, וועט קענען באקומען א טעיפ אויף פסח. מ'דארף בלויז צאלן 20 דאלאר פאר שיפינג און הענדלינג.

א גוטן טאג

אין די קומענדיגע טעג גייט יעדער פארקויפן די חמץ.

שטעלט זיך א פראגע, פארוואס פארקויפט מען דעם חמץ פאר א גוי, אפשר איז דא א צווייטער איד וואס נויטיגט זיך דערין?

פארוואס ווען מ'גייט איינקויפן ביי א גוי, פארפירט מען אז מ'דארף שטיצן די אידישע ברידער, און ווען ס'קומט צום פארקויפן, פארקויפט מען בלויז פאר'ן גוי? איז דאס נישט קיין דיסקרימינאציע?

נאר וואס דען? איך האב געקלערט בדרך פשוט, אז מ'פארקויפט דאך די חמץ פאר א שפאט ביליגן פרייז, ממש פעניס. נו, מעג מען דען ארייננארן א איד און פארדינגען א גאנצע שטוב מיט א האלבע קיך פאר בלויז א קוואדער א וואך?

דערפאר האט מען מתקן געווען אז מ'זאל עס פארקויפן פאר א גוי, און אזוי ווי מיר פסק'נען דאך אז טעות עכו"ם איז מותר (פרעגט יעדן בחור אין סיי וועלכע ישיבה), ממילא איז שוין אלעס זייער גוט פארענטפערט.

זייט געזונט און פריש.